Ինչու հրապարակ նետվեց այն թեզը, որ հայոց ցեղասպանության հարցը մեր արտաքին քաղաքականության առաջնահերթություններից չէ։

Պողոսն ասում է, քանի որ Նրա սպասավորներն ենք, դրա համար հարկ էլ պիտի վճարենք։ Դրանից հետո Հռովմ 13։6-ում գալիս են հետևյալ զորեղ մտքերը.

Անսահման կարողություն. այս է Իմ ունեցածը: Ինչ անսահման հարստություն և խցանված ու խեղճ ինչ առվակներ` Իմ առատահոս հարստությունը իրենց մեջ առնելու: Դուք ե՞րբ պիտի կարողանաք զգալ, որ չափ ու սահման չկա Իմ զորությանը:

Երկնավո՛ր Արքա, բարձրյալ Թագավոր, Տե՜ր դու բոլորի և ամենքի հույս…

Հայաստանի Հանրապետության ոստիկանությունում աշխատում են իմ քույրերն ու եղբայրները, սրա և՛ ուղիղ, և՛ փոխաբերական, և՛ քաղաքական, իսկ որոշների հետ՝ նաև արյունակցական կապ ունենալու իմաստով: Հետևաբար, և ոչ մի պարագայում Հայաստանի ոստիկանությունը չի հանդիսանում իմ կողմից ծավալած գործողությունների, այդ թվում՝ այս ուղերձի թիրախը, և առավել ևս՝ իմ կողմից չի դիտարկվում և երբևէ չի կարող դիտարկվել այս քաղաքական կոնֆլիկտի դերակատար թիրախային կողմ:

Հայաստանն ունի արտգործնախարար, որն իր էությամբ շատ անկեղծ, ազնիվ երիտասարդ է: Այնքան անկեղծ ու շիտակ, որ վերջինիս մասին լսում ենք այնպիսի հնչեղ մեղադրանքներ ու պարադոքսալ սենսացիաներ, որոնք կարծես օրեցօր հիմնավորվում են:

Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման հարցը Հայաստանի ու հայ ժողովրդի համար ոչ միայն պատմական արդարության վերականգնման, այլև կոնկրետ անվտանգության խնդիր է:

Տևական ժամանակ է` հեռախոսիս մեջ փնտրում էի 2000 թվականի փետրվարին գրված այս հուշապատումը (երբ Զորավար Անդրանիկի աճյունը տեղափոխել էին հայրենիք` «Եռաբլուր» պանթեոնում վերահուղարկավորելու)։

Երիցս ճիշտ է, Ստեփան Դանիելյանը, երբ ասում է` Բաքվի բռնապետը հիստերիայի մեջ է Հայաստանի և հայերի հետ կապված։

Նոյեմբերի կեսերին Ադրբեջանում տեղի է ունենալու ՄԱԿ կլիմայական մեծ խորհրդաժողովը, որը հայտնի է COP29 անունով։ Այդ միջոցառումը Ադրբեջանի համար կարևոր է մի քանի առումներով՝ երկրի միջազգային հեղինակության բարձրացումից մինչև Արցախում իրականացված ցեղասպանության միջազգային անուղղակի լեգիտիմացում։